لیست بهترین سایت های ایرانی

هم‌زمان با تداوم رشد صنعت فتوولتائیک در جهان، کارشناسان صنعت بازیافت می‌پرسند که چگونه باید انبوه زباله‌‌های الکترونیکی این صنعت را در آینده مدیریت کرد.

صنعت انرژی خورشیدی همچنان به رشد شتابان خود ادامه می‌‌دهد. هم‌‌اکنون ظرفیت منابع انرژی پاک نصب‌شده در جهان به بیش از نیم تراوات می‌رسد؛ اما شاید شما هم مانند بسیاری دیگر از خود بپرسید که پس از پایان عمر مفید یک پنل خورشیدی، چه بلایی بر سر آن می‌‌آید؟ البته باتوجه به عمر چند دهه‌‌ای این نوع تجهیزات، شاید برای پرداختن به موضوع زباله‌‌های فتوولتائیک کمی زود باشد؛ اما صنعت فتوولتائیک روزانه میلیون‌‌ها تن محصول جدید به بازار روانه می‌‌کند و هم‌زمان با ادامه‌‌ی روند شکوفایی بیش‌‌تر این صنعت، مسلما آمار و ارقام یادشده بزرگ‌‌تر هم خواهند شد. بد نیست بدانید هم‌‌اکنون میزان تولید زباله‌‌های الکترونیکی (شامل کامپیوترها، تلویزیون‌‌ها و گوشی‌‌های موبایل) به ۴۵ میلیون تن در سال می‌‌رسد.

برای مقایسه در نظر بگیرید که میزان تولید زباله‌‌های فتوولتائیک در سال ۲۰۵۰ دو برابر میزان فعلی خواهد رسید. باتوجه به نگرانی‌‌های ناشی از احتمال نشت مواد سمی، افزایش هزینه‌‌های دفن و محدودیت در ظرفیت لندفیل‌‌های موجود، پژوهشگران به فکر افتاده‌‌اند تا روش‌‌های تازه‌‌ای برای مدیریت زباله‌‌های صنایع انرژی خورشیدی بر مبنای اقتصادی دورانی بیابند.

هم‌زمان با شکوفایی صنعت خورشیدی، تقاضا برای تمام مواد اولیه از شن گرفته تا فات کمیاب روبه فزونی گرفته است. امروزه انرژی خورشیدی تنها یک درصد از انرژی الکتریکی جهان را تأمین می‌‌کند؛ اما حدود ۴۰ درصد از مصرف جهانی تلوریم، ۱۵ درصد از مصرف جهانی نقره و بخش عظیمی از مصارف کوارتز، ایندیوم، روی، قلع و گالیوم به همین صنعت نوظهور اختصاص یافته است. باتوجه به آمار و ارقام شگرف یادشده، به‌‌نظر می‌‌رسد که بازیافت مجدد فات و اخذ رویکرد اقتصاد دورانی برای تداوم این صنعت، امری ناگزیر است.

پیشتازی اروپا در صنعت بازیافت خورشیدی

یک دهه‌‌ی پیش، تولیدکنندگان اروپایی تجهیزات فتوولتائیک به‌‌صورت داوطلبانه در یکی از برنامه‌‌های مسئولیت‌پذیری توسعه‌یافته‌ی تولیدکنندگان (EPR) مربوط به صنعت خورشیدی موسوم به PV Cycle شرکت کردند. در سال ۲۰۱۴، صنعت فتوولتائیک نیز مشمول قوانین زباله‌‌های الکتریکی و الکترونیکی (WEEE) شد و تمام تولیدکنندگان موظف به مشارکت در برنامه‌‌ی EPR شدند. اجرای این برنامه از سال ۲۰۰۹ تاکنون موجب شده که مقداری بالغ‌‌بر ۳۰ هزار تن تجهیزات فتوولتائیک بازیافت شود. با استقرار مراکز جمع‌‌آوری، بازار ماژول‌‌های فتوولتائیک مستعمل نیز رونق گرفته است.

در ایالات متحده‌‌ی آمریکا هیچ‌‌گونه مقررات دولتی در زمینه‌‌ی مدیریت زباله‌‌های الکترونیکی و حمایت از جمع‌‌آوری و بازیافت زباله‌‌های فتولتائیک وضع نشده است. قوانین دولتی این کشور تنها سازوکار مدیریت آن دسته از ماژول‌‌های فتوولتائیکی را مدنظر قرار داده که مطابق «قانون حفظ و بازیافت منابع»، به‌‌عنوان زباله‌‌های خطرناک درنظر گرفته می‌‌شوند. تنها ماژول‌‌های فتوولتائیکی که در ساختارشان از عناصری نظیر سرب و کادمیوم استفاده شده باشند، به‌‌عنوان زباله‌‌های خطرناک شناخته می‌‌شوند و بقیه‌‌ی انواع ماژول‌‌ها مشمول چنین قوانینی نمی‌شوند. ازآنجاکه تشخیص وجود عناصر خطرناک درون یک ماژول‌ها تنها از طریق بررسی ظاهری این تجهیزات غیرممکن است؛ بسیاری این‌‌گونه استدلال می‌‌کنند که شاید جمع‌‌آوری تمام ماژول‌‌های فتوولتائیک گزینه‌ی منطقی‌‌تری باشد.

در این میان، مقامات محلی ایالت‌‌های آمریکا خود ابتکار عمل را به‌‌دست گرفته‌‌اند. در سال ۲۰۲۰، قانونی وضع شد که سازندگان پنل‌‌های فتوولتائیک فعال در بازارهای نیویورک و واشنگتن را مم به مشارکت در برنامه‌‌های جمع‌‌آوری و EPR کرد. هیئتی از نمایندگان در کالیفرنیا به‌‌تازگی کارگروهی را تشکیل داده‌‌اند تا گزینه‌‌هایی نظیر EPR برای بازیافت تجهیزات فتوولتائیک و باتری‌‌های لیتیوم یونی را ارزیابی کنند.